Ik kom uit een katholiek gezin en ben dan ook als baby gedoopt. Ik ben om te beginnen opgevoed met de wetenschap dat er een God is en dat Jezus voor ons naar de aarde is gekomen (hiervoor ben ik mijn moeder dankbaar). Mijn moeder had veel Jezus- en Mariabeelden en schilderijen. Mijn (stief)vader vond het allemaal best – niet ongelovig, maar ook niet echt gelovig (hij hangt er een beetje tussenin).

Later werd mijn moeder benaderd door de Jehova’s getuigen. Ze is bij deze gemeente gegaan en zodoende kregen wij Bijbelstudie, hetgeen ik niet vervelend vond, integendeel.

Wel mochten wij aan geen enkele wereldse activiteit meer deelnemen, zo mochten wij ook niet naar de kermis, bioscoop, etc., hetgeen volgens de gemeente allemaal bezigheden waren van de vijand. En we mochten alleen omgaan met kinderen van de gemeente.

Mijn moeder veranderde van een “hippe modern geklede vrouw” in een sombere vrouw. Ik kan me herinneren, dat ze zich niet meer opmaakte en jurken tot op de grond droeg en depressief werd. Mijn vader was hier minder blij mee, ook mede omdat mijn moeder geen Kerst meer wilde vieren (ze was inmiddels gedoopt). Toen ik 14 jaar was en mijn middelste zusje 12 jaar (en de jongste 2) besloten wij om niet meer mee te gaan naar de gemeente, omdat we toch graag deel wilden nemen aan bepaalde activiteiten, en doorgaans werden we voor alles bang gemaakt en werd er alleen maar gesproken over het einde van de wereld in negatieve zin.

De ouderlingen kwamen bij ons thuis om mijn moeder te “pushen” om ons (mijn zusje, mijn vader en mij) te dwingen om bij de gemeente te blijven. Aangezien mijn moeder nergens deel aan mocht nemen, ging mijn (stief)vader alleen “op stap”. Het heeft ook niet lang geduurd tot mijn ouders zijn gaan scheiden. Ik weet niet of dit kwam onder druk van de gemeente. Mijn vader vond een ander. Mijn moeder is nog 8 jaren bij de gemeente gebleven en heeft de gemeente verlaten na een heftige ruzie met de ouderlingen. Uiteraard blijft zij van God houden, maar gaat nu helemaal nooit meer naar een kerk.

Ondanks dat ik niet meer naar de gemeente ging of een kerk, had ik toch altijd mijn “eigen contact” met God en was er voor mij nooit enige twijfel dat God bestond. Toen ik op mezelf ging wonen heb ik veel spirituele boeken gelezen over het hiernamaals en zo. Ik was heel erg geïnteresseerd in God en zat met bepaalde vragen en kwam via via bij waarzeggers terecht. Zo kwam van het een het ander, hetgeen dus schijnbaar voor veel mensen bij de “zoektocht” hoort, maar een gruwel in Gods ogen is. Want inmiddels weet ik dat waarzeggers, heksen, magiërs, etc. allemaal beïnvloed worden door demonen en dat dit absoluut geen profeten zijn.

Ik heb zelfs een kaartencursus gevolgd en toen moesten we ook foto’s van overledenen vasthouden en er iets over vertellen. Toen had ik een foto van een oudere heer vast en deze vertelde mij dat hij absoluut niet wilde deelnemen aan deze “bloemenseance, cq bijeenkomst”’. Dit heb ik dus gezegd en werd toen voor gek versleten door de vrouw die de cursus gaf (bekende uit Geleen) en degene die de foto had meegenomen. Ze zeiden, dat dit absoluut niet klopte want zij sprak altijd met “opa blabla” en deze had beslist veel te vertellen.

Omdat ik erg jong was en zij ouder en volgens eigen zeggen meer ervaring hadden, ging ik aan mezelf twijfelen, terwijl ik al als kind alles heel zuiver kon zien en horen, dat zelfs mijn vader altijd zei, hoe weet jij dat allemaal? En dat ik spontaan dingen zei die ik niet kon weten en die ook niet uit mezelf kwamen.

Zoals gezegd, ging mijn zoektocht verder. Door mijn tweede auto-ongeval (totaal 4 auto-ongevallen en 1 duikongeluk) kwam ik terecht bij een oudere Indonesische dame die heel gelovig was, en goed kon masseren, wat ik vanwege mijn ongelukken echt nodig had. We raakten heel goed bevriend en zij en haar man “adopteerden” mij als “hun kleinkind”. Ze hadden zelf geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen. Volgens eigen zeggen sprak zij met God en pater Pio (hetgeen ik wel frappant vond, want ik had een prentje van pater Pio in mijn beurs en wist eigenlijk niet wie hij was; dit prentje had ik van een vriendin van mijn moeder gekregen, die in Italië was geweest). Mijn oma in de hemel zou mij naar deze oma hebben geleid om haar te ‘vervangen’.

Via deze “oma” ging ik dus mee op bedevaart en vond het helemaal geweldig. Het samen bidden in de bus en naar de mis gaan, kruisweg bidden en ziekenzegening meemaken. Ik begon vanaf toen allemaal beeldjes te sparen van engelen, van Jezus, Maria, pater Pio, etc. Mijn hele huis was vol en uiteraard werd ik door sommigen bespot vanwege mijn geloof, maar niet alleen daardoor, ook gewoon in het dagelijks leven.

Zolang ik me kan herinneren moest ik altijd wel altijd wel iets over God zeggen tegen anderen. Niet opdringerig, maar volgens mij net genoeg dat ze er wel over na gingen denken. En de heilige Geest doet dan wel de rest. Ik ben dus zo’n 12 jaar ieder jaar 2 tot soms 4 keer per jaar op bedevaart gegaan. Daar voelde ik ook aanrakingen; de heilige mis wordt immers aan God opgedragen en niet aan Maria. Verder ging ik minimaal 1 keer per week naar de mis en soms ook vaker. Ik heb een heel pak gebeden gekregen van “oma en opa” en ik heb dan ook vlijtig gebeden via Maria en de heiligen en de engelen.

Ik kreeg een beetje de indruk, dat je via via met God moest communiceren en niet rechtstreeks, want we zijn niet waardig om rechtstreeks met God te praten. Ik had de indruk dat de pastoor dat wel mocht, ook omdat vaak gezegd werd vraag aan Maria zo en zo. Ik heb jarenlang de Bijbel-dvd’s grijs gedraaid en ik wilde eigenlijk meer – ik had het gevoel dat er nog meer was. Ik heb tijdens de zondagsmis aan Jezus gevraagd om me bij mijn hand te nemen en mij de weg te wijzen om een christelijk leven te kunnen leven. Hierbij moet ik nog vermelden dat ik absoluut niks wist van een oproep tot bekering of je hart aan Jezus geven. Dit werd allemaal geleid door de heilige Geest. Zo gezegd zo gedaan.

Een aantal missen later heeft God mij aangeraakt en tot mij gesproken (dat was allemaal begin van vorig jaar). Ik had nog de boeken in huis van het kaartleggen, de kaarten, een cursus over handlezen, etc. deze had ik iedere keer meeverhuisd, terwijl ik er niks meer mee deed. Deze moesten er echter als eerste uit! Daarna zijn alle beelden gevolgd. Verder zag ik een dvd “boodschappen uit de hemel”. Deze ben ik gaan kijken en werd eigenlijk verdrietig/boos over het feit dat Maria zoveel vereerd werd en Jezus heel erg op de achtergrond bleef, terwijl Jezus alles voor ons heeft gedaan. Ik zag dus beelden van over de hele wereld, dat mensen op hun knieën bergen opkropen voor Maria en dat er in Rome duizenden mensen verzameld waren en achter een groot Mariabeeld aanliepen.

Ik houd nog steeds evenveel van Maria, want zij en pater Pio en mijn oma hebben me naar Jezus gebracht. Maria kan er immers niks aan doen, zij wil dat we Jezus vereren en niet haar. Neemt niet weg dat ze volgens mij de grootste opdracht na Jezus volbracht heeft door Jezus te dragen. Maar toch, U zult God vereren en aanbidden en God alleen.

Ik heb toen besloten om weer eens in de Bijbel te gaan “snuffelen”, want die had ik wel, maar iedere keer als ik verder wilde “studeren” werd ik weer in beslag genomen door de dagelijkse problemen (en meestal nog wel van anderen). Mijn Bijbel lag tot dusver al jaren onder mijn bed, geopend bij psalm 23: “Mijn herder is Jahweh”. Ik heb namelijk aanvallen ervaren van de vijand, deze waren heel heftig. Ik ben dan ook al 2 keer eerder in mijn leven hulp gaan vragen bij twee verschillende pastoren. Een in Maastricht – een vriendin van mijn “oma” had contact opgenomen met deze pastoor. Daar ging ik namelijk naar de mis.

Tijdens het gesprek gaf deze pastoor mij een beetje het gevoel dat het allemaal tussen mijn oren zat, want ik moest de satan niet zo serieus nemen. Volgens hem was ik misschien gewoon een beetje ziekjes, want zo zei hij “je ziet een beetje bleek”. Na aandringen van Corrie heeft hij uiteindelijk mijn huis gezegend. Ik wist wel dat iemand hekserij naar dit huis had gestuurd en doodsbedreigingen naar mij en mijn kat. Ik kreeg dan ook overlijdenskaarten, ook naar dit huis in Hoensbroek. De persoon die dat deed zei zelfs tegen mij “je denkt dat je beschermd bent, maar dat ben je niet”. Hij ging om met Surinamers en Indo’s die vreemde praktijken uitoefenden.

Ik ben zelfs wekenlang blind geweest aan mijn rechteroog en bijna uitgedroogd door een foutje met een ruggenprik, waardoor de hersenvloeistof uit mijn rug liep (verder laat ik medische geschiedenis en ongelukken achterwege, want deze begonnen al toen ik 6 was en het zijn er heel veel; ik heb vaker in een MRI-CT-scan en ziekenhuis gezeten dan wat anders). Op dat moment echter dat ik niet meer kon zien had ik alle vertrouwen in Jezus en heb ik de “verplichte” gebedjes dan ook achterwege gelaten en heb rechtstreeks tot Jezus geroepen.

Ik heb dit gevecht tussen goed en kwaad ‘s nachts heel duidelijk gevoeld. De Heer heeft mij het e.e.a. geopenbaard en laten zien en toen was er rust en ik kon weer zien! Ik geef daarom ook alle eer en alle glorie aan onze Heer en God Jezus Christus. Omdat de hele situatie echter heftig was, heeft de vriendin van mijn “oma” mij naar een pastoor ergens in Brabant gebracht. Ik weet zijn naam niet meer, ik weet niet eens meer waar het was. Dit was een jonge pastoor vol liefde voor onze Heer, hij heeft mij de handen opgelegd en zei tegen Corrie “ze wordt aangevallen door de oude slang of draak of zoiets”. Ik wist wel wie hij bedoelde. Ik voelde me rustig door zijn aanraking. Tussen neus en lippen door zei hij tegen mij dat ik moest biechten. Dit had ik nog nooit gedaan en had ook geen flauw idee waar het voor diende. Dus zag dit toch als een drempel, aangezien mijn pastoor in Maastricht dacht dat ik psychisch niet in orde was. Dit heb ik dus niet gedaan.

Verder had deze pastoor natuurlijk makkelijk praten, dat je satan niet serieus moet nemen, want als je je hart en leven hebt gegeven en je als volwassene laat dopen dan is het natuurlijk ook een ander verhaal. Je bent dan echt Gods kind met de nodige bescherming. Ik had net als iedereen veel gezondigd en had geen flauw idee hoe je dat moest schoonwassen. Je kunt dan met je Bijbel zwaaien tot je een ons weegt, hij lacht je alleen maar uit. Als me toen meteen het ‘wat, hoe en waarom’ was uitgelegd, dan was me een hoop ellende bespaard gebleven. Maar goed.

Vorig jaar dus toen ik de dvd had gekeken en ik in de Bijbel “aan het spitten” was, had ik voordat ik ging slapen heel veel pijn in mijn hart, heel veel verdriet alsof ik dood zou gaan van verdriet. Op dat moment heeft onze Heer mij waarschijnlijk gebroken, want toen kreeg ik weer een bericht. Ik was wat aan het zappen op tv, omdat er weer eens niks zinnigs op was. Ik heb satelliet en besloot om gewoon eens alles door te lopen. Zo kwam ik terecht bij God.tv en daystar.com. Net toen ik aan het zappen was, was er een interessant programma op: Bestaan engelen? Dus dat was voor mij een schot in de roos en ik had besloten om het programma te volgen. Vanaf die dag heb ik geen “gewone” zender meer gekeken. Dit was vorig jaar november.

Toen leerde ik dus de evangelische gemeente kennen via tv. En het was allemaal zo anders dan de katholieke kerk. Ik wil er ook niks kwaads over zeggen, maar achteraf gezien vind ik de mis een beetje een automatisme en meer rituelen over welke kleur doek en welke kaars aan moet en altijd dezelfde woorden. Ook de gebeden die ik eerst bad, leken mij een beetje een opnoemen van wat er staat. Ik werd dus helemaal enthousiast en heb met behulp van de heilige Geest heel veel geleerd via tv en uit de Bijbel. Ik heb toen besloten, dat ik alles wilde weten wat er in de Bijbel staat. Dus ben ik gaan lezen, van kaft tot kaft.

Ik volgde een programma (dienst) van de bayoftheholyspirit.com waarin heel veel genezingen en bekeringen plaatsvonden en dit over de hele wereld, want God.tv wordt uitgezonden in meer dan 200 landen (437 millioen kijkers), ook in het Midden-Oosten, India, Afrika, etc. Deze evangelist Nathan Morris (uit Engeland), toen dus “on tour” in Amerika (nu in Jeruzalem), was voorheen al in Afrika, etc. geweest. Hij heeft een hele grote, bijzondere gave ontvangen van God, want ook ik heb alles gevoeld door de tv. Gods heilige Geest kent geen afstand in gebed.

Ik heb dan ook mijn getuigenis gemaild zoals zovelen; deze kun je dan op internet lezen of tijdens de uitzending komen deze voorbij. Ik ben genezen van heel veel en heb meegedaan aan een “altar call” (oproep tot bekering) en heb dus mijn zonden opgebiecht aan God en iedereen vergeven die mij iets heeft misdaan en toen mijn hart en leven aan onze Heer Jezus gegeven. Ik voelde me een heel nieuw mens, ik had nergens meer last van, ik ben letterlijk en figuurlijk van het duister naar het licht gegaan en mijn hart was helemaal licht en schoon.

Ik heb dus ook met grote vreugde meteen overal getuigd van deze ervaring en wilde iedereen naar Jezus brengen. Ik vond de reacties echter weer teleurstellend, want weer werd ik niet serieus genomen, terwijl iedereen mijn medische geschiedenis kent. Dus als ik zeg dat ik gezond ben, ben ik het ook. Maar goed, voor sommige zielen ben ik schijnbaar te blij of te enthousiast, want ik ben in mijn leven al vaak bespot en belachelijk gemaakt omdat ik zo gelovig ben. Ja jammer voor hun dan maar. Alhoewel ik wel blijf bidden voor deze mensen, dat ze zich zullen bekeren.

Ik dank God dat ik deze genade en groot geschenk heb ontvangen, want het is de grootste die je kunt ontvangen. Want wat moet je zonder geloof? Uiteraard was de vijand hier helemaal niet blij mee en de aanvallen die ik had en tegenwerkingen waren nu nog sterker en heftiger dan ooit te voren, en om eerlijk te zijn ben ik helemaal verdwaald geraakt, omdat ik er alleen voor stond en niemand had om het mee te delen, geen opvang van mensen met ervaring. Aangezien ik al een nare ervaring had gehad met de pastoor in Maastricht, heb ik het uitgesteld om naar de pastoor in Hoensbroek te gaan. Uiteindelijk heb ik het de kapelaan verteld, deze was heel aardig en heeft me doorverwezen naar de pastoor. Zodoende gesprekje gehad met de pastoor, deze was ook heel aardig en vond het niet echt een raar verhaal. Hij stelde dan ook voor om mij, mijn kat en mijn huis te zegenen. Dat is ook gebeurd.

Omdat er in de katholieke kerk echter onderling zoveel afstand heerst, was ik toch druk op zoek naar een evangelische kerk hier in de buurt. Mijn laatste 3 keren dat ik in de kerk zat werd ik namelijk verzocht om ergens anders te gaan zitten, omdat de mensen altijd op deze plek zaten en graag samen wilden zitten. Op zich is dit ook niet zo’n ramp, maar toen ik er ging zitten, waren alle rijen leeg en ook toen deze mensen kwamen was alles nog vrij. Verder vind ik het ook raar dat de mensen je op een doordeweekse dag geen goedendag terug zeggen, terwijl ze je van de kerk kennen en zelfs het geld ophalen. Tevens wilde ik al vanaf eind december gedoopt worden en wist niet waar.

Dus via internet kwam ik uit bij de gemeente Gods in Brunssum en de Berea-gemeente in Heerlen. Ik woon in Hoensbroek, dus voor mij is Treebeek dichterbij. Ik had dus de site doorgenomen en vond het een hele leuke site. Vooral ook de humor. Verder vind ik zingen voor de Heer leuk. Ik zag dat er koffiedagen waren. Ik ben dus ook meteen gegaan en heb hulp gevraagd bij pastoor Adriaan en tevens Robert, deze had ervaringen met deze situaties. Ik ben heel hartelijk ontvangen door iedereen en er werd tot mijn grote verbazing meteen “ruimte gemaakt” om even een gesprek te voeren (zonder doorverwijzing of telefonisch aanmelden). En zelfs werd er voor mij gebeden en zijn Adriaan en Robert dezelfde dag nog naar mijn huis gekomen om voor mij, mijn kat en huis te bidden. Toen is de rust teruggekeerd in huis en voor mij en mijn kat.

Ik ben toen de mis (dienst) gaan bijwonen en vind het uitermate gezellig en vrolijk. Ik vind de mensen hartelijk en gastvrij. Kortom een hele leuke gemeente. Ik had al besloten om me te laten dopen en dat gaat dus a.s. zondag gebeuren en daar verheug ik me ontzettend op. Ik weet zeker dat God me naar deze gemeente geleid heeft, want ik heb gevraagd om gelijkgezinden zielen te ontmoeten, die zoveel van God houden als ik en zich hier ook niet voor schamen. En zodoende heb ik Gods familie ontmoet, want ik voelde me toch een beetje verloren tussen de mensen in de wereld en ging me dan ook steeds meer terugtrekken “uit de wereld”.

Het is waar, we zijn in de wereld, maar niet van de wereld. Ik kijk ernaar uit dat Jezus ons komt ophalen en tot die tijd, geniet ik van elke dag die God me geeft, want Jezus is gestorven voor ons allen opdat onze zonden vergeven zijn, wij het eeuwige leven mogen ontvangen en dat we genieten van al het mooie in het leven, want Jezus heeft alles voor ons betaald – Hij is arm geworden zodat wij rijk zullen zijn. En het is geen mythe of fabel wat in Jesaja 53 staat: door Zijn striemen ben ik gezond! En deze ervaringen neemt niemand van mij af. Hier had ik lang naar uitgekeken, want ik zei altijd “volgende keer ben ik aan de beurt”.

Maar wat ik als eerste had gevraagd, was tijd samen met Jezus te hebben om God beter te leren kennen en te weten wat Hij van mij verlangt. Ik wil niet alleen gelovig zijn, maar ook iets voor God doen. Ik weet al een tijdje dat ik iets ga doen wat ik nog nooit heb gedaan en dat het mij heel gelukkig zal maken. Ik verwacht cq hoop dan ook na mijn doop op een woord van God.

Bianca.

bianca3

 

 

 

 

 

 

doopfoto’s
van 28 augustus 2011