Het beste is dat ik maar vanaf het begin vertel, wie ik was en nu ben.
Ik ben nu 70 jaar en kan wel zeggen dat ik door de jaren heen wat levenservaring heb opgedaan.
Bij ons thuis was er nogal wat verdeeldheid wat het geloof aanging. Zo meende de een dat alles om de sabbat draait en de andere alleen om Pinksteren. En dan mijn moeder die stil haar weg ging naar de Gemeente Gods.
Maar er werd wel elke dag samen braaf uit de Bijbel gelezen.
En zoals het toen ging moest je elke zondag mee naar de kerk. De kinderen gingen met moeder mee. En de anderen ieder hun eigen weg.
Maar ik zag dat geloof niet zo zitten en volgde mijn eigen wegen, waardoor ik best wel verkeerde keuzes gemaakt heb, waar ik dan ook later de gevolgen van heb moeten ondergaan.
Maar ondertussen was er iets in mij toch op zoek naar God.
Toen ik weer eens zo in de knoei zat riep ik uit het diepst van mijn wezen tot God en vroeg Hem wat ik nu moest geloven.
Als U werkelijk bestaat laat U zich dan zien!
Ik kwam in zo’n diepe duisternis terecht dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Alles was lelijk en zwart. Ik besefte toen dat het mijn eigen zonden waren die scheiding maakte tussen God en mij. Toen werd die zwarte sluier van mij weggehaald en ik kwam in een wonderbaarlijk licht terecht dat mij helemaal doorgrondde en mij met zoveel liefde overspoelde.
Alles werd nieuw. Ik was toen 36 jaar. Deze liefde heeft mij niet meer verlaten tot de dag van vandaag.
Waar het op aan komt? Waar je ook gaat, kijk niet naar mensen, maar zoek Jezus. Hij is de weg. Hij wacht op jou.
Hermien
